B E L G I S C H E |
R O C K |
H E R I N N E R I N G S A L B U M
ONTMOETING MET SYLVAIN VANHOLME
THE SEABIRDS (1960 -1963)
Michel Lanoye, Benny De Wilde, Sylvain Vanholme, Jean-Pierre.
VANHOLME IS MIJN ENIGE WARE NAAM
Interview afgenomen op 30 december 2008 in de Draz te Hoeilaart
Jean Jième : Men vindt meerdere schrijfwijzen van uw naam en voornaam. Welk is uw echte burgelijke identiteit?
Sylvain Vanholme : Gedurende de ganse periode van mijn adolescentie in Oostende meende ik dat Sylvère mijn echte voornaam was. Om enkele jaren later te ontdekken dat mijn vader me aan de burgerlijke stand (op 11 augustus 1943) had aangegeven met een afwijkende schrijfwijze. In feite heette ik Sylveer. Wanneer ik in 1959 naar Brussel vertrokken ben om aan de Unif te beginnen, hebben m'n vrienden me Sylvain gedoopt.
Mijn echte naam is Vanholme in een enkel woord. Als sommigen me aanduiden met de naam Van Holme in twee woorden of Van Holmen in twee woorden met een « n » op het einde, is dat te wijten aan de onwetendheid van Jean Martin die, toen hij mijn eerste werk wou aangeven aan Sabam, er een compleet mannetjesblad van gemaakt heeft.
MIJN DEBUUT MET MIJN VRIEND JEAN VAN MARCKE
Jean Jième : Op welke leeftijd heb je je aangetrokken gevoeld door de muziek, en meer bepaald door de gitaar?
Sylvain Vanholme : 1958-1959. Het was de begintijd van de rock. Ik was nauwelijks 15 jaar. Ik was erg onder de indruk van Elvis, Bill Haley, Cochran, Holly, Cliff Richard, de Shadows . Ik luisterde naar Radio Luxemburg, het station van de sterren, ‘s avonds in mijn bed onder de dekens en vaak tot laat in de nacht. Ik was er echt door gefascineerd.
|
In het Atheneum waar ik mijn eerste cyclus beëindig, vraagt de leraar ons, in het kader van een praktijkopdracht, om een voorwerp te maken met onze handen. En ik, ik besis onmiddellijk om me een gitaar te bouwen met restanten van hout, koord en lijm. Eens afgewerkt had mijn gitaar geen fraai allure, maar dat had geen belang! Ik moest enkel nog echte snaren vinden om erop te kunnen spelen.
Van zicht kende ik een muzikant die in mijn straat woonde en die regelmatig in het Casino van Middelkerke speelde . Hij heette Tchanny . Ik ben hem dus gaan opzoeken en heb hem gevraagd me te helpen bij het vastmaken van de snaren op de nek van mijn geluksgitaar.
Hij heeft eens goed gelachen en me in de plaats een kleine Spaanse gitaar gegeven zodat ik kon oefenen.
Nauwelijks thuisgekomen, heb ik me in mijn kamer teruggetrokken. En daar, voor de eerste keer, heb ik de magie van de klank van een gitaar ontdekt. Gedurende uren en uren heb ik geprobeerd van enkele ogenschijnlijke akkoorden te nemen. Ondanks de povere resultaten de eerste dagen bleef ik gepassioneerd en vast bereid om snel te gaan bijleren.
Een liefdesgeschiedenis: Sylveer Vanholme en zijn eerste gitaar. |
Nu was het zo dat er in mijn klas een wakkere kerel zat, Jean Van Marcke genaamd . Hij was nauwelijks 15 jaar en speelde al klarinet. En hij imiteerde daarbij de hese stem van Louis Armstrong . We zijn verbroederd in die mate dat we zelfs een gitaar-klarinet duo gevormd hebben. Dat is mijn echt debuut als muzikant geweest.
|
Sylveer improviseert als percussionnist. Jean Van Marcke op de klarinet. |
Na enkele repetities was ik nog maar nauwelijks in staat om twee akkoorden correct achter mekaar te zetten! Arme Mack the knife en Petite Fleur . Een echte slachtpartij was het! Maar dat stoorde niet, we bezaten het heilig vuur.... tot en met het punt van ons zelfs te gaan voorstellen voor een radio-crochetwedstrijd in Brugge.
Onze prestatie was zo meelijwekkend dat we er buitengevlogen zijn. Dit gezegd zijnde zijn we enkele weken later hervallen, toen we hebben opgetreden in het Prinsenhof , waar we ons veel beter uit de slag getrokken hebben. Vervolgens ben ik verschillende keren terug naar Tchanny gegaan, die ik bereid had gevonden me wat technische raad te geven en die me tegelijkertijd in nieuwe akkoorden inwijdde.
 |
THE BLUE BOYS
Uiteindelijk ben ik de Armstrong stijl gaan verlaten om me meer en meer te interesseren in gitaarsolo's zoals die van de Drifters . Door die te beluisteren en te herbeluisteren, nacht na nacht, kende ik de stukken tenslotte van buiten en kon ik ze noot na noot naspelen.
Ik was bevriend met Michel Recoules , alias Michel van den Avia , een jonge gast die naast het luchtvaartterrein in Raversijde woonde. We staken het in ons hoofd om samen te gaan spelen en we vonden zelfs een naam: de Blue Boys . Van zodra we vrije tijd hadden, na de lessen of in het weekend, kwamen we tesamen en knoeiden we met onze gitaren alle uren die we konden. Langzaamaan werden we er ons van bewust dat we een zekere techniek aan het verwerven waren, zowel op vocaal als op muzikaal gebied.
Sylvain et Michel Recoules |
ONTMOETING MET BOB ROCKING – DE BLUE BOYS
Sylvain Vanholme, Bob Rocking, Michel Recoules
We bewonderden enorm de Everly Brothers . Dus hebben we ons hun repertoire ingestampt, terwijl we aan onze kopstemmen werkten op B ird Dog, Cathy's Clown en zoveel andere. Van zodra we tevreden waren met de resultaten en we hadden vernomen dat de zanger Bob Rocking een duo koorzangers zocht, zijn we ons gaan voorstellen. En na ons te hebben beluisterd stelde hij ons voor hem te vervoegen.
Op die manier is de formatie Bob Rocking and the Blue Boys ontstaan . En omdat ik me niet meer kon permitteren van nog op een akoestische gitaar te spelen, ben ik teruggegaan naar de muzikant die ze me had gegeven en heb ik van hem voor een zacht prijsje een elektrische guitaar gekocht, een Roger uitgerust met een op de brug gemonteerd element.
Gedurende vele maanden hebben we ons dan als trio gemanifeesteerd in een hele resem kleine zaaltjes, op zaterdagavondbals, op feestjes op de athenea en in het Sanatorium van De Haan. We waren het ermee eens om sets van zo'n veertig minuten te spelen. Dat vonden we al best heel moeilijk.
Als men ons uiteindelijk dus voorstelde om in te staan voor twee of drie sets op dezelfde avond, waren we wel verplicht om dezelfde nummers opnieuw te gaan spelen. We waren nog verre van pro's. We hebben nooit de tijd gehad om een langer repertoire uit te bouwen.
SYLVAIN VERVOEGT THE SEABIRDS
Aan de kust beluisterden we de platen van Bill Haley, Buddy Holly, Eddie Cochran, Jerry Lee Lewis . Daarna evolueerde de rock stilletjesaan en nieuwe groepen ontstonden, met een nieuw geluid, een modernere look ook, zoals de Drifters die later de Shadows zouden worden.
|
Formule met z'n drieën: Sylvain Vanholme (zonder bril) - Freddy Clarisse - Benny De Wilde
|
Ik werd meer en meer aangetrokken door een stijl van nummers die meer rock was; harder. Ik had horen spreken van de Seabirds , die in die tijd een van de zeldzame attractie-orkesten waren, die een goed samengestelde set hadden en die regelmatig in Oostende optraden. Ze hadden al een kleine reputatie uitgebouwd, want ze waren derde geëindigd in een wedstrijd geörganiseerd door Radio Luxemburg. Dat was niet niets, want ze hadden daarbij aardig wat concurrenten de loef afgestoken. Ik ben ze verschillende keren gaan zien optreden en ik kreeg een flash. Ik wou bij hen horen. |
Michel Lanoye, Smolly, Benny De Wilde en Sylvain Vanholme |
Zodra ze dus afscheid moesten nemen van een van hun muzikanten heb ik de gelegenheid te baat genomen om hen mijn diensten aan te bieden.
Ik heb dus Benny De Wilde ontmoet , die vier à vijf jaar ouder was dan ik en ik heb hem een van mijn composities laten horen. Het beviel hem.
En zo werd ik dus lid van de Seabirds naast Freddy Clarisse, alias Eddy Clarck et naast Benny. Daarna is de rock meer en meer elektrisch geworden.
Ik heb mijn Roger ingeruild tegen een Grazioso , een gitaar van een Italiaans merk die aan Benny toebehoorde en die beter klonk. |
Terwijl we het repertoire van de Everly Brothers behielden , hebben we ons muzikaal gamma uitgebreid met muziek van de Drifters (Jet Black) en daarna van de Shadows en Cliff Richard (Move It, I'm gonna get you, Apron Strings) .
Maar wie rock zegt veronderstelt buiten het klassieke trio ook een bas, een drumstel en percussie. Er was dus geen sprake van van met z'n drieën te blijven.
Ik ben mijn vriend Michel Recoules gaan opzoeken , die van ritme-gitarist omwille van de gelegenheid bassist is geworden. Hij is niet lang gebleven.
Anderen hebben hem vervangen. Wat de drummers betreft, die hebben elkaar de ene na de andere opgevolgd. Maar de eerste onder hen, herinner ik me, heette Rudi Brissinck alias Dynamite. |
Sylvain Vanholme, Freddy Clarisse, Benny De Wilde, Rudy Brissinck. |
OOSTENDE 1960 , ENGELSE STAD.
Jean Jième : Ik kan me voorstellen dat in een havenstad wonen die zo toeristisch is als Oostende en dat in het begin van de jaren 60, kansen moet bieden aan de muzikanten?
Sylvain Vanholme, Michel Lanoye, Jean-Pierre, Benny De Wilde. |
Sylvain Vanholme : Ja, natuurlijk. Van Pasen tot september leefde Oostende volgens het Engelse uur. Er waren tientallen clubs dag en nacht open, met een geweldige sfeer. De juke-boxen verdeelden veel rockplaten die onmiddellijk van Engeland kwamen via de overzetboot Oostende-Dover.
De particulieren van over het Kanaal die er de middelen toe hadden kwamen geland met hun auto volgeladen met vinyls die men enkel bij hen vond. We zaten aan de bron van alle nieuwigheden.
Smolly, Sylvain,Benny en Michel Recoules |
Freddy Clarisse, Sylvain Vanholme, Benny De Wilde
Rudy, vrouw van Omer, zijn zus, Sylvain, Michel Recoules, Omer, de baas, Benny. Esquinade/Westende |
Benny, Sylvain en Freddy en de Fairlane |
Sylvain, Freddy en Benny op de golfbreker.
BENNY DE WILDE , DE VADER DIE IK GEHAD WOU HEBBEN...
|
Jean Jième : Vraag die niets met de muziek te maken heeft, maar wat vonden uw ouders van uw roeping?
Het moet voor hen niet vanzelfsprekend geweest zijn om je je te zien engageren in die loopbaan van muzikant?
Sylvain Vanholme : Ik ben uitsluitend grootgebracht door mijn moeder. Eigenlijk heb ik mijn vader nooit gekend. Hij is gestorven als politiek weggevoerde tijdens de tweede wereldoorlog. Als ik Benny De Wilde tegengekomen ben , had ik geen enkele referentiepunt op affectief vlak. Hij was vijf jaar ouder dan ik. Het is dus gans normaal dat ik me naar hem gericht heb. In zekere zin heb ik van hem mijn vervangvader gemaakt en ik heb hem al mijn affectie gegeven.
Ik voeg eraan toe dat ik hem tot op het allerhoogste bewonderde. Voor mij bezat hij alle kwaliteiten van de wereld. Ten eerste, als oud-boxer, maakte hij op mij indruk door zijn gestalte en zijn kracht. Bovendien had hij flair en lef. Hij was een geboren verkoper, die verschillende winkels openhield. Hij is het die me de wereld van de volwassenen heeft binnengeleid. Beetje bij beetje heeft hij me zelfvertrouwen gegeven en kon ik opgroeien en mijn weg vinden. Ik zal hem er eeuwig dankbaar voor zijn. Want zonder zijn steun zou ik zonder twijfel niet de stoutmoedigheid gehad hebben om me in een muziekcarrière te storten en de show-business mens te worden die in vandaag de dag ben. |
Sylvain en Benny, de dag van Sint Silvester (31-12-1960), zingend voor de familie. |
Dat gezegd zijnde was mijn moeder niet tegen mijn muzikale projecten, ... zolang ik maar slaagde op school. Dat is ongetwijfeld de reden dat ik altijd de eerste van de klas was.
In juni 60, toen ik op briljante wijze mijn examens had beëindigd, heeft mijn moeder me als beloning geld gegeven dat ze geduldig had bijengespaard, opdat ik me een electrische gitaar kon kopen van het allerlaatste nieuwe type; een Fender Stratocaster , dezelfde als Hank Marvin had, de solist van de Shadows .
Er was maar één importeur van Fender in gans België. Men moest naar Antwerpen gaan. Dus met mijn geld in mijn zak heb ik de trein genomen en ben ik vertrokken om die gitaar te gaan halen. Spijtig genoeg was de stratocaster niet in voorraad!
Ik ben dus plots van gedacht moeten veranderen naar een Fender Jazzmaster toe. |
EERSTE GALA'S … EERSTE SUCCESSEN
Benny, Michel en Sylvain in een club in Oostende, Langestraat.
Jean Jième : Hoe deed je het om je studies verder te zetten en tegelijkertijd praktisch elk weekend en zelfs op sommige weekdagen op de scène te staan?
Sylvain Vanholme : Dat was niet altijd vanzelfsprekend. Men moet weten dat ik mijn studies volgde aan het Atheneum van Oostende. Dus, zolang men ons aan de kust liet spelen was er geen probleem. Maar zodra onze impressario ons bijvoorbeeld in Hasselt neerzette, moesten we de oude Leuvense Steenweg afrotsen, daarna Diest aandoen en dan eindelijk Hasselt bereiken langs kleine staatsbaantjes waarop we maar als slakken vooruit gingen. Hetzelfde voor Luik en z'n streek, waar men ons geregeld vroeg. We verplaatsten ons in een een oude Amerikaanse wagen, Fairlane genaamd. Als we dan Hasselt of Luik verlieten zondagnacht, bleef er niet echt veel tijd over om te slapen. De directeur van het Atheneum heeft nooit echt goed begrepen waarom ik bijna elke maandagochtend te laat aankwam, in een staat die dicht bij de coma aanleunde.
Gedurende de eerste zomer dat ons orkest bestond, hebben we het ganse seizoen opgetreden in de kelders van de Venus dancing in Oostende, in de Langestraat . De Venus , dat was zo'n beetje de Cavern van de Beatles in Liverpool.
Zes dagen in de week aan zes uren per avond. Praktisch non-stop, zonder break. We speelden bijna honderd nummers per avond. Daarna hebben we de namiddagvoorstellingen gedaan in de Esquinade in Westende , een zaak die op de dijk lag.
De Seabirds op de dijk van Westende |
 |
Rita, vrouw van Benny, Sylvain, Rudy Brissinck en Benny, voor hun Mercedes. |
Omdat we noch over een vrachtwagen noch over een aanhangwagen beschikten, vervoerden we onze luidsprekers en onze versterkers op de bagagedrager op het dak van onze bak.
En het scheelde dikwijls weinig of alles kwam los. Ik vraag me nog altijd af hoe het dak niet is ingezakt op onze kop. En over de ophanging, laten we daar maar over zwijgen. Zo hebben we nogal wat kilometers gedaan!
|
Op de dijk van Westende : Jean-Pierre, Sylvain, Michel en Benny.
EERSTE PLAAT
|
Jean Jième : Ik heb ook nog gelezen dat jullie, op nauwelijks een jaar tijd, deelgenomen hebben aan een groot aantal wedstrijden en crochets en dat jullie er het merendeel van hebben gewonnen.
Sylvain Vanholme : We hebben deelgenomen aan meer dan zestig orkestwedstrijden en ik meen me te herinneren dat we zo'n 45 of 46 keer de eerste of de tweede plaats hebben behaald. We zijn finalist geweest op de grote Ontdek de ster wedstrijd en derde op de Grand Prix de la Variétés, onder patronering van Volkswagen . Als gevolg van onze bekendheid werden we gecontacteerd door de directie van een commerciële plasticfirma in St. Niklaas die over een kleine opnamestudio beschikte. Zij hebben ons voorgesteld een singletje uit te brengen op een label genaamd Helia Records.
Op kant B “ Wil je van mij zijn” en op kant A ” Protest rock” dat een mini-hit geworden is. We waren compleet door het dolle heen. En omdat we ook de ambitie hadden om te verkopen dachten we al dat we een carrière aan het maken waren à la Cliff Richard. Er is trouwens ook een franstalige versie van verschenen. |
http://www.geocities.com/dutronic/garbage28.html
PROTEST ROCK ...GROOT SUCCES IN VLAANDEREN
Het trio uit de beginperiode : Sylvain, Freddy en Benny. De groep heeft nog geen drummer.
Sylvain Vanholme : In 1961 heeft de wetgever een wet uitgevaardigd, die de toegang tot dancings en andere nachtclubs verbood aan alle jongeren onder de achttien jaar. In feite hoopte de Belgische regering het alcoholverbruik van de tieners te reglementeren, meer en meer geneigd als die waren om uit te gaan op plaatsen waar er gedanst werd. Die wet was ongetwijfeld lovenswaardig, maar weerhield er alle jongeren die zestien jaar waren geworden van om te kunnen gaan dansen net zoals hun oudere broers en zussen. Twee jaar langer wachten, dat was onrechtvaardig.
Ik heb dan een tekst geschreven die de maatregel contesteerde en die die aanval tegen de vrijheden aankloeg. We hebben het opgenomen bij Helia Records en na enkele uitzendingen in de ether is de plaat heel populair geworden in Vlaanderen, vooraleer zelfs bekendheid te verwerven op nationaal niveau.
Op een dag toen we in een balzaal in Brussel speelden viel de politie binnen om de leeftijd van een aantal jongeren in het publiek te controleren. Dat wierp een kille sfeer op. In een ijzige stilte heb ik Protest rock ingezet . Het publiek is beginnen te roepen en lachen. De flikken dachten dat we geprovoceerd hadden. Het heeft niet veel gescheeld of we konden mee naar het bureau.
ROBERT BYLOIS NEEMT THE SEABIRDS ONDER MANAGEMENT
Als gevolg van dat succes werd Benny De Wilde gecontacteerd door Robert Bylois , de baas van het Benelux Theater agentschap, die zich vooral bezighield met Vlaamse zangers en zangeressen zoals Will Tura en Marva , maar ook met Franse toernees en met variété-artiesten van Duitse oorsprong. En omdat Bylois een goede neus had, had hij begrepen dat de rock and roll een hoge vlucht ging nemen. Hij begon ons in de vier windstreken van het land te laten optreden.
|
Daarna heeft hij ons geprogrammeerd op het Teenager Festival in de Rogier building , het toekomstige Martini Center , met alle ruchtbaarheid mogelijk, Guy Cudell , de burgemeester van Sint Joost op kop. Het geheel onder patronering van Radio Luxemburg. Voor die prestigieuze avond hebben we ons uitgedost als prinsen. We hebben smokings gehuurd. We hebben gespeeld voor vijfduizend enthoesiaste en losgeslagen kids . Weergaloos! Het is dank zij zo'n type van show dat we er van toen af in geslaagd zijn ons zowat overal te laten aannemen. Op het programma van die 2e juni 1961 stonden Richard Anthony , toen erg in trek met J'entends siffler le train, de Cousins, de Spotniks, The Jokers, Will Tura, Dan Ellery, Pete Monti, Tony Corsari ... en wij. |
 |
Vervolgens hebben we in het Apollo Theater in Antwerpen gespeeld in het kader van een groot rockfestival. We hebben een toernee gedaan met de zanger Peter Kraus, die ons een kist champagne aanbood om onze zanginstallatie en onze echokamer te mogen gebruiken.
We hebben deelgenomen aan een wedstrijd in het kader van de uitzending Au pied de l'échelle , uitgezonden door de ORTF in Frankrijk. Beetje bij beetje hebben we gevoeld dat het publiek ons als vedetten beschouwde.
Op de foto : Michel Lanoye, Benny De Wilde, Sylvain Van Holme, Jean-Pierre. |
|
Benny heeft me onlangs een anekdote in herinnering gebracht die ik vergeten was en die zeer goed de status illustreert die we aan het verwerven waren. We zijn vertrokken voor een optreden op de jaarlijkse festiviteiten van het Festival de Binche . Tegen middernacht, een uur alvorens op de scène te gaan, breekt Michel Lanoye een van de snaren van zijn bas. Catastrofe!
Hij heeft geen reservesnaar bij... Op de hoogte gebracht van ons probleem, spreekt de organisator er met de burgemeester van de gemeente over, die direct twee politieagenten oproept. En ziedaar, de zilverknopjes escorteren ons tot aan het muziekwinkel die natuurlijk gesloten is. Zij hebben de sleutel, ze doen open en zo kunnen wij terug vertrekken met een heel nieuw stel snaren. Prachtig, nietwaar!
HET DILEMMA : UNIVERSITAIRE STUDIES OF MUZIKANT WORDEN?
Jean Jième : De muziek en universitaire studies verzoenen, terwijl men ondertussen bekend aan het worden is, wordt snel een serieuse kopbreker. Wie beëindigde uiteindelijk jullie briljante samenwerking en wie luidde finaal de doodsklok over de Seabirds ? Sylvain Vanholme : Ik had me ingeschreven op de Faculteit Economische Wetenschappen in september. Terzelfdertijd speelde ik quasi alle weekends, soms zelfs van vrijdag tot zondagavond. Op een bepaalde moment hadden we 's vrijdags gala's in Hasselt of in Luik, zaterdags in Brussel en zondags in Oostende. Op het einde van twee jaar van lovenswaardige inspanningen om aanwezig te zijn in de aula, 's avonds te studeren en mijn examens af te leggen, ben ik uiteindelijk ingestort.
Vaarwel faculteit! Bovendien was mijn vriendinnetje van toen zwanger. Ik moest mijn verantwoordelijkheden opnemen en zo snel mogelijk een job vinden. Ik heb de eerste job die men me aanbood aangenomen: bediende bij een verzekeringsmaatschappij. In die periode heb ik echt getwijfeld tussen veiligheid en een bohemersleven. Ik heb voor het eerste alternatief gekozen. Omdat ik desondanks in Brussel leefde, zag ik hoe langer hoe minder mijn maten en vooral Benny . Ik ben uiteindelijk concerten met de Seabirds gaan afzeggen om me alleen te gaan wijden aan het leven als koppel. Het is een scheuring geweest voor mij, voor Benny en de anderen. Temeer omdat we juist in de beroemde uitzending van Albert Raisner geweest waren, Age Tendre et Tête de Bois en omdat de Franse platenfirma President een opnamecontract wou tekenen.
Michel Lanoye (bas) - Benny De Wilde (zang en gitaar) - Jean-Pierre (drums) - Sylvain Vanholme (lead-gitaar) |
Jean-Pierre, Sylvain, Benny en Michel |
Jean Jième : Ik heb hier voor mijn ogen een herinneringsbrief liggen, geschreven door Benny De Wild e en die veel nostalgie uitdrukt. Hij had begrepen dat je hem voor altijd ging verlaten. Een beetje zoals een vader die zijn grootgeworden zoon ziet vertrekken.
Benny De Wilde: Ik zal me altijd ons allerlaatste gala herinneren. Het was in een dancing in Oostende waarvan ik de naam vergeten ben. Het laatste nummer dat we die dag allen tesamen gespeeld hebben heette Fourty Days. Na het laatste gitaarakkoord hebben we enkele champagneflessen gekraakt en heb ik gezegd: That was it. Voor mij waren de Seabirds zonder Sylveer niet denkbaar. Hoe had ik in die tijd een solo-gitarist kunnen vinden die even briljant was als hij? Wij hebben deel uitgemaakt van de eerste generatie van rockmuzikanten in België. En daarvoor zal ik hem eeuwig erkentelijk blijven. En later, als hij de Vanholme geworden is die men nu kent, wat ben ik dan fier op hem geweest!
Sylvain Vanholme : Het is een serieus dillema geweest! In Brussel neerstrijken waar ik bijna niemand kende. Mezelf ver van Oostende, van mijn gewoonten en van mijn beste vriend vinden. Plots het hoofd moeten bieden aan nieuwe sociale en familiale verantwoordelijkheden . En vooral, mezelf verzoenen met het ideen van te weerstaan aan het spelen op de scène. Ik zag de toekomst met een zekere vrees tegemoet.
Aan de andere kant was ik er me perfect van bewust dat er een nieuw hoofdstuk in mijn leven ging beginnen. Nu dat ik in Brussel leefde, dat ik er gehuwd was en er werkte, moest ik er deel van uitmaken. Me aanpassen en de dingen heropbouwen. Temeer omdat er diep in mij een kleine stem me influisterde dat het avontuur niet afgelopen was.
In werkelijkheid deed het niet anders dan pas beginnen.
DISCOGRAFIE
- Protest Song - Wil je van mij zijn
- Martina - Without love
- In your heart - Hold me tight
- Don Quichotte - The young Hearts.
 
Teksten en foto's onder copyright – Voor elke reproductie de toestemming vragen.
*
- Bio Seabirds tot stand gebracht 15 januari 2009 .
- Nederlandstalige tekst : vertaling door Alex De Winter van de originele franstalige versie van Jean Jième.
|
